Każdy dzień spędzony na tym cudownym świecie ma wpływ na to, które z pierwotnie powstałych połączeń neuronalnych utrwalą się i zostaną zachowane, a które zanikną, które rozwiną się lepiej, a które gorzej. A wszystko zależy od doświadczeń dziecka, od tego, w jaki sposób jest ono pobudzane, wspierane i chwalone – czyli od sygnałów odbieranych i przetwarzanych przez mózg.

 

Każde nowo narodzone dziecko to istota jedyna w swoim rodzaju. Posiada idealnie dopasowany do swojego ciała mózg, odpowiednio regulujący zarówno na reakcje zachodzące w samym ciele, jak i na bodźce dochodzące do niego z zewnątrz. Mózg ten pozwala też dziecku nawiązać dobrą relację z matką. Rozwinięcie dającej poczucie bezpieczeństwa więzi umożliwia noworodkowi zachowanie zakodowanej w mózgu otwartości na nowe doświadczenia, z którą przychodzi na świat. Dzieci z silnie rozwiniętym poczuciem więzi to nie te kurczowo trzymające się matczynej spódnicy lecz te, które uważnie i z wielkim zainteresowaniem odkrywają i badają otaczający je świat. To dzieci rozszyfrowują symbolikę tego świata i rozwiązujące życiowe zagadki. Zawsze ufne, że u ich boku jest człowiek, na którego pomoc mogą liczyć. Dziecko powinno zawsze czuć się ważne…

 

Każde nowe odkrycie, każde rozpoznanie i opanowanie kolejnej nowej umiejętności wywołują w dziecku burze zachwytu – reakcje, których jako dorośli nie jesteśmy zdolni pojąć. Fascynacja dziecka własnym zachowaniem i otaczającym je tajemniczym światem to najważniejsze „paliwo” napędzające dalszy rozwój mózgu.

Jednak z wiekiem zdolności dzieci do zachwycania się wszystkim wokół maleje. Wynika to m.in. z tego, że z biegiem czasu odkrywają i poznają coraz więcej zjawisk. Papierowa kulka wzbudza zainteresowanie dopóty, dopóki dziecko nie dowie się, że jest to zmięty kawałek papieru; dopóki można ją zbadać, rozwinąć, podrzeć czy pogryźć i tym samym odkryć jej naturę, a nawet jakąś możliwość jej zastosowania. W zasadzie ten proces poznawania świata w zabawie mógłby toczyć się bez końca, ale zbyt często zakłóca go ktoś przekonany o tym, że doskonale wie, co można zrobić z pogniecioną kartką. W efekcie papierowa kulka ląduje w koszu na śmieci, a maluch dowiaduje się, że tam jest jej miejsce. Na tym na razie zabawa się kończy. Być może odtąd dziecko będzie wrzucać do śmietnika wszystkie papierowe strzępki, odczuwając ewentualnie zadowolenie z tego, że sprawiało radość jednemu z rodziców. W ten sposób dzieci uczą się z dnia na dzień prawdziwego życia. Ale z każdym nowym „pouczeniem” zamiera w nich cząstka ich pierwotnego zachwytu. Zarzucając dzieci naszymi rozsądnymi argumentami i nie doceniając imponujących odkryć maluchów zabijamy w nich marzenia i niszczymy ich bujną fantazję.

Pouczamy je na każdym kroku –  w domu,w przedszkolu i przede wszystkim w szkole, doprowadzając w końcu do tego, że dzieci są porządnie wychowane i dokładnie wiedzą, co dla nas dorosłych liczy się najbardziej. Z czasem dziecko będzie coraz bardziej „bezstronne” w ocenianiu świata; prawdopodobnie straci odwagę do podejmowania nowych wyzwań i powoli przestanie wierzyć we własne możliwości. Tylko nielicznym udaje się zachować naturalną otwartość, z którą przychodzą na świat – to właśnie z nich wyrastają „trudne” dzieci, sprawiające „kłopoty wychowawcze”, bywające „bezczelne” i „uparte”.

 

Ale takich dzieci każde społeczeństwo potrzebuje najbardziej, bez ich uporu i przekory grozi nam intelektualny zastój, bez nich nigdy nie wyzwolimy się z utartych struktur myślowych.

 

Więcej w tym temacie znajdziecie w książce „Wszystkie dzieci są zdolne – Jak marnujemy wrodzone talenty” G.Huther, U.Hauser

 

Trzymajcie się ciepło !

Guszka